mércores, 22 de marzo de 2017

POESÍA EN CANCIONES...CURSIS?



A MIS BRAZOS

Yo no creo en un Dios intervencionista
aunque sé, cariño, que tú lo haces
Pero si lo hiciera, me arrodillaría y le pediría
Que no interviniera en lo concerniente a ti,
Que no tocara un pelo de la cabeza,
Que te dejara tal como eres
Y si sintiera que tiene que dirigirte,
entonces que te dirigiera a mis brazos

A mis brazos, oh Señor
A mis brazos, oh Señor
A mis brazos, oh Señor
A mis brazos

Y yo no creo en la existencia de los ángeles
Aunque mirándote me pregunto si eso es verdad
Pero si lo hiciera los convocaría a todos
Y les pediría que velaran por ti,
Que cada uno encendiera una vela para ti
Para hacer brillante y claro tu camino
Y para caminar, como Cristo, en gracia y amor
Y te guiaran a mis brazos

A mis brazos, oh Señor
A mis brazos, oh Señor
A mis brazos, oh Señor
A mis brazos

Pero yo creo en el amor
Y sé que tú lo haces también
Y creo en alguna clase de camino
Que podamos recorrer tú y yo
Así que mantened vuestras velas encendidas
Y haced su jornada brillante y pura
Que ella siga volviendo
Siempre y para siempre

A mis brazos, oh Señor
A mis brazos, oh Señor
A mis brazos, oh Señor
A mis brazos

NICK CAVE, Boatman's call, Mute, 1997.
&
Edward Weston



Vídeo de Amy Quim con imágenes de Requisitos para ser una persona normal, Leticia Dolera, 2015.


***
En la última sesión del club de lectura la propuesta fue algo diferente a las anteriores: una sesión musical.

En primer lugar escuchamos la canción del grupo estadounidense llamado The Velvet Underground, una banda de rock neoyorquina patrocinada por Andy Warhol (autor de la portada de uno de los álbumes más conocidos del grupo); la componían Maureen Tucker, Lou Reed, John Cale y una artista alemana llamada Nico.

En I’ll be your mirror (¨Seré tu espejo¨), una persona trata de dar ánimos a alguien que no se siente bien consigo mismo y que no sabe apreciar lo maravilloso que es.

Acto seguido escuchamos una canción del cantante (y escritor) australiano Nick Cave, desconocido por la mayoría de los alumnos presentes.
La canción propuesta fue Into my arms (A mis brazos). Al tiempo que sonaba podíamos ver la traducción de la letra al español, por lo que sabemos que esta habla de que el cantante no cree en la existencia de un Dios y tampoco en la de los ángeles, pero le pide a ese Dios del que habla su amor que siempre la conduzca a sus brazos.
Esta fue bien acogida por algunos, que mostraron un gusto por ella, mientras que otros se manifestaron como detractores, ya que la consideraron como una canción “cursi”.
Con esto se inició un intento de definición sobre qué es cursi, en la que varios alumnos debatieron y trataron de explicar qué es para ellos algo cursi. Tal fue el debate que incluso se afirmó que el escritor Pedro Salinas es un ejemplo de cursilería. Pero no se pudo obtener ninguna conclusión sobre el tema, ya que es algo subjetivo que cambia de una persona a otra.

Antes de finalizar la reunión, escuchamos en tercer lugar la versión en español del grupo Tulsa, a través de un vídeo que contiene fragmentos de la película española titulada Requisitos para ser una persona normal, un film dirigido y protagonizado por la actriz española Leticia Dolera.

El timbre impidió llegar a un acuerdo sobre si esta sesión del club de lectura resultó ser una aproximación a la poesía o un almibarado baño de cursilería.


Andrea Carballeira, Arantxa Ramos, Malena Loureda y Valentina Castro



martes, 21 de marzo de 2017

ALTARRIBA E KIM NO IES FRANCISCO AGUIAR

Moi agradecidos a Antonio Altarriba e a Kim polo seu paso por Betanzos. 

A primeira hora da tarde, reunión cos alumnos de 3º de ESO que tiñan lido El arte de volar baixo a supervisión de X.M. Rey Bao na asignatura de Educación Plástica e Visual. Os alumnos deixaron constancia de saber recoñecer outros tipos de «bocadillos». 
A continuación, xuntanza na Libraría Biblos do Club de Lectura Biblos Aguiar (aberto a todos os lectores que o desexen). 

Altarriba e Kim demostraron, coa súa humildade, bonomía e proximidade, que significa ser artista.

Moitas grazas aos que fixeron posibles estes momentos: Carmela e Tucho, sempre coas súas portas abertas á captación da sensibilidade, Javier Pintor, X.M. Rey Bao e a todos os lectores que téndose atrevido a coñecer a arte de voar, procuraron batir as súas ás, mesmo tendo unha á rota.