luns, 14 de decembro de 2015

CLUB DE LECTURA SEGUNDO DE BACHILLERATO. TERRRORISMO

 
   El pasado viernes 11, alumnos de 2* de Bachillerato nos reunimos en el recreo para participar en la primera reunión del club de lectura presencial del curso.
   Junto a 17 compañeros, tratamos en nuestro encuentro un tema bastante escabroso, pero que últimamente está siendo ojo de multitud de críticas: el terrorismo.
Mediante dos poemas de Wislawa Szymborska (Terroristas, y El terrorista: él mira), Premio Nobel de Literatura en 1996, y el fragmento inicial de la película Mil veces buenas noches (2013) de Erik Poppe, nos enfrentamos a una realidad que a muchos no nos gusta admitir: el hecho de que el terrorismo no sea algo ajeno a nosotros.
   Tras una reflexión sobre las personas y lo que influye su situación personal en sus decisiones, terminamos citándonos la semana que viene de nuevo, antes de lo previsto por Francisco Rodríguez, el profesor que lleva a cabo esta actividad: es evidente que nuestro primer encuentro ha concluido con éxito.

Mar Nieves Fernández

venres, 11 de decembro de 2015

EL TERRORISTA: ÉL MIRA, Wislawa Szymborska

EL TERRORISTA: ÉL MIRA

La bomba va a estallar en el bar a las trece y veinte.
Ahora son sólo las trece y dieciséis.
Algunos todavía tienen tiempo para entrar.
Otros, para salir

El terrorista ya ha pasado al otro lado de la calle.
Esta distancia lo preserva de todo el mal.
Y ofrece un panorama como en el cine:

Una mujer con cazadora amarilla: ella entra.
Un hombre con gafas oscuras: él sale.
Unos muchachos en vaqueros: ellos hablan.
Las trece y diecisiete con cuatro segundos.
El más bajo, este tiene suerte, se sube a la moto,
y el más alto entra.

Trece y diecisiete y cuarenta segundos.
Una niña, con una cinta verde en el pelo: ella camina.
Sólo que el autobús la tapa de repente.

Trece y dieciocho.
Ya no está la niña.
Habrá sido tan tonta como para entrar, o no,
ya se verá cuando los vayan sacando.

Trece y diecinueve.
Parece que no entra nadie.
Al contrario, un gordo calvo aún sale.
Parece que busca algo en los bolsillos y
a las trece y veinte menos veinte segundos
vuelve a buscar sus miserables guantes.

Son las trece y veinte.
Qué lento pasa el tiempo.
En cualquier momento.
Todavía no.
Si, ahora.
La bomba: estalla.

WISLAWA SZYMBORSKA, Antología poética, Visor, Madrid, 2015, pp. 139-140
&
Vincent Van Gogh 

TERRORISTAS, Wislawa Szymborska

TERRORISTAS

Se pasan los días pensando
cómo matar por matar,
y a cuántos matar para matar muchos.
Fuera de eso comen con apetito,
rezan, se lavan los pies, dan de comer a los pájaros,
hablan por teléfono rascándose el sobaco,
se detienen la sangre cuando se cortan el dedo,
si son mujeres compran compresas,
sombra de ojos, flores para los floreros,
todos bromean un poco cuando están de humor,
beben zumo de naranja sacado de la nevera,
por la noche miran la luna y las estrellas,
se ponen los auriculares con música tranquila
y duermen apaciblemente hasta el amanecer
-a menos de que eso en lo que piensan tengan que hacerlo de noche.


WISLAWA SZYMBORSKA, Aquí, Bartleby Editores, Madrid, 2009, página 41.
&
Antoine Cordet

xoves, 10 de decembro de 2015

CLUB DE LECTURA DE ADULTOS: ENCONTRO CON ANXOS SUMAIANXOS SUMAI, CLUB DE LECTURA

Así nacen as baleas é unha novela líquida. Esa foi unha das conclusións dunha fecunda (e divertida) xuntanza coa escritora Anxos Sumai.
Anxos falou da orixe da novela: un traballo sobre a violencia sexista que a levou a analizar o que tamén ocorre no ámbito privado da familia. 
A familia que conforman os donos da ferraxería Cándido oculta, tras o visillo do éxito económico e social, a infelicidade que acaba desencadeando a traxedia, nun mundo no que non hai amor para os seres singulares, que son rexeitados polas súas taras.
Unha historia sobre a amputación emocional, sobre a anomalía, sobre o desafecto... que está sustentada sobre unha arquitectura simbólica na que os encaixes, o funil e a corda e o caldeiro, pero por enriba de toda, a auga, condicionan a mirada intrusa do lector.



mércores, 9 de decembro de 2015

CLUB DE LECTURA PRESENCIAL 2º DE BACHARELATO

  Mañá comezan as reunións do Clube de Lectura de 2º de Bacharelato. As propostas que adxuntamos aquí responden ao desexo de elaborar un pequeno catálogo de obras de interese que non excedan os tempos dos que imos dispoñer. Por iso, todas as obras permiten a lectura presencial na aula.
   Eleximos a poesía porque pode ser un xénero de lectura moi pracenteira. Tamén está na nosa intención desmontar os tópicos que a presentan como a linguaxe máis críptica da literatura. A nosa pretensión é demostrar que hai moitas poesías baixo o paraugas da Poesía.
   E nestes tempos de chuvias, que hai máis protector que un paraugas... 

  1. Vídeo poesía.
  2. Poesía pintada. [Batania / Neorrabioso]
  3. Poesía visual. [ Chema Madoz / Joan Brossa ]
  4. Poesía escrita. [Wislawa Szymborska / Billy Collins / Oliverio Girondo / Roger Wolfe / Isla Correyero / Fernando Pessoa...]
  5. Poesía cantada. [Lou Reed / Nick Cave / Tom Waits / Enrique Urquijo / Nacho Vegas, Bob Dylan...]
  6. MIcroformas 01: [ haikus 01 / haikus 02 ... ]
  7. MIcroformas 02: [ greguerías 01 / greguerías 02...]
  8. MIcroformas 03: [ aforismos 01 / aforismos 02...]
  9. Microformas 04: [Seísmos: Javier Puche]
  10. Microformas 05: [ microrrelatos 01 / microrrelatos 02...] 
**********
   Todo o que nos sexamos capaces de dicir nas reunións, pode chegar aos demáis a través dos comentarios neste blogue ou no Facebook da Biblioteca.

martes, 10 de novembro de 2015

DELIRIO: PRIMEIRA LECTURA DO CLUB DE ADULTOS

Afortunadamente, a confortable sala da Libraría Biblos vai quedando pequena para todos os lectores que se suman ao Club de Adultos. 
Nesta ocasión, tocaba falar da novela de David Grossman Delirio
Quedou ben claro que o texto en cursiva, aínda que de lectura fatigosa, tiña sentido para reflictir a perniciosa ficcionalización da vida que fai Shaul, o deplorable maltratador e controlador Shaul ao que o narrador concede o privilexio de ofrecer ao lector o seu enganosamente amable punto de vista. Deste xeito, quedan ocultos os padecimentos e as renuncias da súa dona, Elisheva (tal vez a personaxe menos conseguida), que un lector atento debe reconstruir.
Entre as virtudes do texto, o clima: unha viaxe entre a oscuridade da noite nun Volvo que atravesa un país, Israel, militarizado. Tamén o retrato psicolóxico de Esther, a cuñada á que Shaul inocula o virus da infelicidade nun final que invita a pensar nunha nova historia, tamén, desacougante.
A calquera, en calquera momento da súa vida, pode asaltarlle a idea de reflexionar sobre o tempo vivido, o tempo consumido, o tempo perdido. Moitas veces podemos chegar á consideración, esta vez con Pessoa Ao volante do Chevrolet pela estrada de Sintra, que nas vidas dos outros está a felicidade simplemente porque esa vida não é a minha.
Despois de ler esta novela queda claro que a realidade sempre é unha construción persoal. Tamén que convén poder ter con quen compartirla, buscar puntos de intersección, evitar o perigo do illamento doloroso, do delirio. Por iso, para solventar ese abismo é oportuno despertar. Claro que, como di Esther, Lo más difícil es despertar a quien se hace el dormido.





martes, 20 de outubro de 2015

CLUB DE LECTURA PRIMEIRO BACHARELATO 2015 / 2016

Na fotografía están case todos, porque algún aínda se anotou despois ao Club de Lectura de Primeiro de Bacharelato.

Este ano son sesenta e oito, polo tanto, conseguir libros para todos estes lectores obriga a recorrer ao inxenio. Os rapaces están organizados por parellas para que xoguen á carreira de relevos: o receptor do libro ten que ler con certa celeridade para pasar o relevo ao compañeiro ou compañeira coa finalidade de que todos poidan chegar á xuntanza co libro lido.




MAGGIE O'FARRELL, A desaparición de Esme Lennox, Galaxia, Vigo, 2011, 244 páxinas.

[Luns 16 de novembro, 11:15 / 11:45]




SANDRA CISNEROS, A casa en Mango Street, Rinoceronte, Cangas, 2008, 104 páxinas. 


[Mércores 18 de novembro, 11:15 / 11:45]





RUBÉN RUIBAL, Limpeza de sabgue, Xerais, Vigo, 2007, 176 páxinas. 

[Xoves 19 de novembro, 11:15 / 11:45]



NANCY HOUSTON, Marcas de nacemento, Rinoceronte, Cangas, 2012, 294 páxinas.

 [Luns 23 de novembro, 11:15 / 11:45]

venres, 24 de abril de 2015

REUNIÓN DO CLUBE DE LECTURA ADULTOS AGUIAR


Na última reunión do Clube de Lectura Adultos Aguiar, comezamos falando do próximo encontro: o día sábado 2 de maio, se exhibirá a película de Ignacio Vilar ás 8 do serán. O precio da entrada é de cinco euros. Tras a película membros do equipo estarán á disposición dos espectadores (entre os que contamos estar os que participamos no clube de lectura), para iniciar un coloquio.

Xa deixamos elexida a próxima lectura: a novela da irlandesa Maggie O'Farrell A desaparición de Esme Lennox, tamén traducida ao castelán. 

Despois a conversa tivo por finalidade a disección desa novela complexa que é El padre de Blancanieves. A pluralidade de voces narrativas (incluida a voz neutra do colectivo), o estilo ensaístico (as veces planfetario) e a temática incómoda, desencadearon un fluido intercambio de pareceres que resultou fecundo, tanto cando reparabamos na cosntrucción eficaz da persoaxe de Enrique, ou cando discutiamos si era creíble o de Manuela.
E si...
Acabamos falando de política...

pero so un chisquiño...


mércores, 15 de abril de 2015

REUNIÓN DO CLUBE DE LECTURA ADULTOS AGUIAR



Xa temos data para a reunión do Clube de Adultos Aguiar na que tocará diseccionar a novela de Belén Gopegui: o próximo mércores 22 de abril ás sete na Librería Biblos.



Atrás quedan as reflexións ás que nos levou a pracenteira lectura de A esmorga, ilustrada polos comentarios dos lectores vocacionais e impenitentes deste Clube de Adultos. Tamén, complácenos deixar para a vosa lectura, esta entrada do libro de Juan Tallón que coincide na misma liña valorativa da intervención feita por Óscar.

**********


   Me ocurre lo mismo con Cibrán, Bocas y Milhomes, los protagonistas de A esmorga, de Eduardo Blanco Amor. Pertenecen a esa clase de seres marginales que, cuando crees que morirán aplastados por la historia, un día aparece César Aira y te habla de ellos. Sucedió en Madrid, después de comer en un italiano con el autor argentino. Nos dirigíamos al Reina Sofía, para matar la tarde con un brote de arte contemporáneo, cuando de pronto comenzó a hablar de Blanco Amor, y a declararse admirador de La parranda, la traducción al español que había hecho el propio Blanco Amor de su novela. «Es una obra maestra. Quiero leerla en gallego», añadió, como si dijese «quiero pelear con el campeón de los superwalters».
   Cibrán, Milhomes y Bocas somos cualquiera de nosotros y dos amigos dispuestos a emborracharnos en el siglo XIX. Pobres como ratas, en un lugar poblado por más ratas, vamos en pos de una felicidad algo triste, felicidad para ratas. Cibrán es un obrero urbano, más bien tosco, que mantiene una relación con una prostituta, con la que comparte un hijo. Acusa problemas mentales, que trata con la bebida. «Moitas veces doume ao viño para me librar diso, anque non ande de esmorga. O viño é o único que me ceiba do “pensamento”, que me desamargulla deste deixarme ir afundíndome para dentro, que non pode parar máis que na morte» [»Y las más de las veces que me doy al vino es para librarme de eso, aunque no se crea, pero cada uno sabe lo suyo y Dios lo de todos. El vino es lo único que me aparta del “pensamiento”, lo único que me saca de este ir cayéndome para dentro de mí, que no me puedo parar sino en la muerte»]. En cuanto a Milhomes, también apodado Papaganduxos, Setesaías o Maricallas, en referencia a su homosexualidad, Blanco Amor ahonda con su nombre en la alienación y opresión moral de la época. Bocas, líder del grupo, obsesivo y prófugo de la justicia, cierra el trío de amigos borrachos enfrentados a la muerte.
   A medida que avanza el relato alimentas la sospecha de que la lluvia es el cuarto protagonista. Cada vez llueve más y más. De hecho, cuando a primera hora de la mañana Cibrán sale de casa y se encuentra con sus amigos, de fiesta desde la noche anterior, estos la invocan como razón de peso para disuadir a Cibrán de ir a trabajar y que se sume a su fiesta. «Está a punto de llover y no vas a tener trabajo», vaticina Bocas. La reiteración de la lluvia empieza a calar en el lector, que se sube el cuello de la gabardina. «Al paso al que íbamos subiendo, el agua venía más fiera y dura en las ráfagas del noroeste», «cuando despertaron, a eso de una hora despues, seguía lloviendo con fuerza y el día había oscurecido todavía más», «la lluvia seguía a darla Dios». Existe un momento definitivo, que te reafirma sobre el papel del agua, cuando Cibrán culpa de la tragedia que corona el final de la historia a las fuerzas naturales «¡Ai, señor, iso pareceralle a vostede...! Pero eu dígolle que a chuvia tiña moita da culpa... Se en troques daquel froallo apegadizo que topei ao saír de estar coa Raxada, e daqueta chuvia mesta e sen trégolas que despois se botou sobre do mundo, que era andar por un pesadelo sen poder saír ­de ningures, moitas cousas que socederon non terían socedido, porque eu houbérame ido para o meu traballo sen facer caso de ninguén» [«Ah, eso le parecerá a usté, pero yo tengo que decir que la lluvia tuvo la mitad de la culpa, aunque no se crea, que usté no puede saber lo que aquí nos hace la lluvia, cuando viene así, de aquel orvallo, frío y apegadizo, que me encontré a poco de salir de casa, y de aquella lluvia sin tregua que luego se echó sobre el mundo, que era como andar con la pesadilla sin tener por dónde salir, muchas cosas no hubieran ocurrido, pues yo me hubiera ido al trabajo sin que nadie fuese quién de detenerme»].
   A esmorga plasma una sociología complejísima sobre una trama vulgar, y desde un lenguaje no menos truncado, plagado de errores, castellanismos y vulgarismos, pero que curiosamente convierten esa circunstancia en un logro. Pasa como en la vida, cuando a veces tus errores son tus mejores aciertos y te conducen hasta un paraíso que no estabas buscando. El modo en que el narrador enarbola el lenguaje durante la reconstrucción de los hechos ante un juez posee gran carga simbólica. Sirve para acentuar la opresión en la que vive el infraproletariado ourensano en la segunda mitad del siglo XIX. La narrativa gallega no había abordado este estrato social, desamparado desde una perspectiva crítica, Blanco Amor lo hace incluso cuando los nombra. Personajes protagonistas y secundarios son referidos casi siempre por su apodo, lo que propicia una caracterización cruel y denigrante. Ahí están A Cansentado, A Costilleta, A Cupatrás, A Zorrita, Saltapalletas, María dos Acidentes, O Berzas... «En el plano de la creación literaria yo pensaba que había una posibilidad para el gallego popular truncado: Curros Enríquez, Lamas Carvajal..., que estaba en contra de aquel gallego un poco para señoritos, que era el gallego literario de mi época», explicaba Blanco Amor en los años sesenta.
   En cambio, el origen de la novela había sido más producto de un hallazgo casual que de una búsqueda. En 1973, durante una entrevista con Carlos Casares, Blanco Amor confiesa que, siendo un chico de cinco años, presencia en compañia de su madre, desde un balcón de la Plaza Mayor de Ourense, el Encuentro de la procesión de Viernes Santo, que es un auto sacramental justamente mudo. «Estoy viendo a un cura, al que le pagaban cuatro onzas por predicar toda la semana y que hacía de coro de tragedia griega, estimulando y guiando las imágenes. El aire olía a perrito y se sentía un ruido de zuecos por toda la plaza. De repente, se hizo un claro de riña debajo de nosotros. Mi madre me cogió enseguida y ya no vi más. Al Bocas le habían abierto la barriga, y se fue corriendo, sujetando las tripas que le salían, hasta el hospital de la Plaza de las Mercedes. De aquella navajada salió A esmorga». Blanco Amor sostenía que Ourense era, para él, «la fatalidad que persigue a los héroes hasta acabar con ellos». Vivió allí hasta los 19 años, cuando emigró a Argentina. No regresó sino mucho después, y siempre declaraba que él no le debía nada a Ourense, pero eso no evitó que la ciudad lo marcase. «Me apretaba como un zapato a las japonesas, pero las vivencias de aquellos diecinueve años no me abandonaron».                 


JUAN TALLÓN, Libros peligrosos, Larousse, Barcelona, 2014, pp. 170-173.


martes, 3 de marzo de 2015

REUNIÓN DUN GRUPO DE 1º DE BACHARELATO

E agora corresponde falar dun fito no proceso de transformacións que anda a vivir a nosa Biblioteca. 

Este pasado venres reuníase un dos tres grupos de alumnos de 1º  de Bacharelato. A fotografía non deixa deducir que lectura están a comentar: A casa en Mango Street, de Sandra Cisneros, A desaparición de Esme Lennox, de Maggie O'Farrell ou ben, Palabras envelenadas, de Maite Carranza.

Pode ser que a reunión non fose tan dinámica como en outras ocasións... 
Cansados de responsabilizar aos caramelos de pao, sei que alguén bótalle a culpa aos sofás que compoñen un dos rincóns máis frecuentados últimamente no noso instituto.

Quen pensa en voltar ás aulas...?